ลูกกอล์ฟจำนวนมากล่องลอยอยู่ในมหาสมุทร เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?
Alex Weber หายใจเข้าลึก ๆ ผ่านท่อสน็อกเกิลและดำดิ่งลงสู่ก้นอ่าวคาร์เมล อ่าวชายฝั่งอันเงียบสงบที่อยู่ห่างจากเมืองมอนเทอเรย์ รัฐแคลิฟอร์เนียไปทางใต้หลายกิโลเมตร ห่างไปเพียงไม่กี่เมตร บนยอดผาเล็กๆ ที่หล่นลงไปในเกลียวคลื่น นักกอล์ฟเหยียบไปบนกรีนมรกตของ Pebble Beach Golf Links เป็นช่วงต้นเดือนธันวาคม—ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า อากาศอบอุ่น เสื้อยืด นักกอล์ฟสวิงจากหลุมหนึ่งไปอีกหลุมหนึ่งในสนามกอล์ฟชื่อดัง น่าเสียดายที่เป้าหมายของพวกเขาไม่ค่อยสมบูรณ์แบบ
เวเบอร์โผล่ขึ้นมาใน 45 วินาทีต่อมาและทิ้งลูกกอล์ฟเกือบโหลลงในถุงตาข่ายสีเหลืองที่ไมค์ พ่อของเธอถือเปิดไว้ ซึ่งอยู่ในชุดเว็ทสูทและอุปกรณ์ดำน้ำตื้นเช่นกัน ทั้งคู่อยู่ในน้ำเป็นเวลาหลายชั่วโมงและเก็บลูกกอล์ฟได้มากกว่า 1,500 ลูก ซึ่งเป็นผลกระทบจากกีฬาที่มองไม่เห็นและอาจส่งผลอย่างมากต่อมหาสมุทร
ลูกกอล์ฟประมาณ 1.2 พันล้านลูกถูกผลิตขึ้นทุกปี ตามรายงานของChemical & Engineering News ในปี 2560 และมากกว่าครึ่งอาจสูญหายไปในสิ่งแวดล้อม เรื่องราวของ New York Timesในปี 2010 รายงานว่ามีผู้สูญหายประมาณ 300 ล้านคนในแต่ละปีในสหรัฐอเมริกาเพียงแห่งเดียว ด้วยสนามกอล์ฟหลายแห่งในโลกประมาณ 32,000 แห่งที่ตั้งอยู่ริมมหาสมุทร ลูกกอล์ฟจำนวนนับไม่ถ้วนหาทางลงน้ำได้ ซึ่งมันจะจมลงและสะสมตัวอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะมาทำความสะอาด
เวเบอร์ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 12 กำลังพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่แทบไม่ได้ใส่ใจในการเก็บลูกบอลที่จมน้ำ ก่อนหน้านี้เพียง 2 สัปดาห์ เวเบอร์และพ่อของเธอใช้เวลาหลายชั่วโมงในการดำน้ำตื้นในอ่าวเดียวกัน และกวาดล้างพื้นทะเลไปประมาณ 2,000 ลูก
ตอนนี้ก้นมหาสมุทรเต็มไปด้วยลูกกอล์ฟอีกครั้ง
“คลื่นลูกใหญ่ซัดเข้ามาและค้นพบมัน” เวเบอร์ ผู้ซึ่งเริ่มเก็บลูกกอล์ฟที่นี่ในปี 2559 กล่าว “บางครั้งมันอาจทำให้สิ่งที่เรากำลังทำอยู่นั้นไร้ประโยชน์”
ความพยายามของเธอเริ่มจากงานอาสาสมัครทำความสะอาดง่ายๆ แต่ได้แปรเปลี่ยนเป็นโครงการวิจัยใหม่ที่ลูกกอล์ฟเป็นข้อมูล และเวเบอร์เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ก้าวล้ำ จนถึงวันนี้ เธอและผู้ช่วยของเธอรวบรวมลูกกอล์ฟได้มากกว่า 20,000 ลูก เวเบอร์เก็บของที่บ้านในถังและถัง โดยลูกบอลจะถูกจัดเรียงตามสถานที่รวบรวมและให้คะแนนตามระดับการสึกหรอ เธออธิบายว่าหมายเลขหนึ่ง ดูใหม่ ยังเงางามและมีรอยลักยิ้ม โฟร์มีความเรียบเหมือนลูกปิงปอง ชั้นนอกเป็นพลาสติกขัดเงา Fives นั้นเก่ามาก เปลือกของพวกมันสึกกร่อนไปหมด ทำให้ยางที่มีลักษณะคล้ายเส้นสปาเก็ตตี้ระเบิดออกมาด้านข้าง
เพื่อทำความเข้าใจปัญหาให้ดียิ่งขึ้น Weber กำลังร่วมมือกับนักนิเวศวิทยา Matthew Savoca ซึ่งเป็น California Sea Grant State Fellow ผู้ซึ่งได้รับปริญญาเอกจากการศึกษาผลกระทบของพลาสติกและขยะทะเลในมหาสมุทร พวกเขาร่วมกันเขียนบทความที่พวกเขาหวังว่าจะได้เผยแพร่ก่อนสิ้นปีนี้ Weber กล่าวว่าการวิจัยของพวกเขามีจุดประสงค์เพื่อกำหนดพื้นฐานความเข้าใจของปัญหาในขณะที่สำรวจว่าทำไมลูกบอลรวมตัวกันในบางพื้นที่ ใช้เวลานานเท่าใดกว่าที่ลูกบอลจะแตกสลาย และทั้งหมดนี้มีความหมายอย่างไรต่อสิ่งมีชีวิตใต้ท้องทะเล ซึ่งเป็นหัวข้อทั้งหมดที่ไม่มีใครอื่น ดูเหมือนว่าได้สำรวจอย่างใกล้ชิด อาจมีการสำรวจเนื้อหาบางส่วนในเชิงลึกมากขึ้นในการศึกษาครั้งต่อไป Weber กล่าว
“แต่ในกระดาษแผ่นแรกนี้” เธออธิบาย “โดยพื้นฐานแล้วเราแค่บอกว่ามีลูกกอล์ฟอยู่ในมหาสมุทร”
ตามคำบอกเล่าของอดีตโปรกอล์ฟที่ Pebble Beach สนามนั้นเพียงแห่งเดียวจัดออกรอบได้ประมาณ 62,000 รอบต่อปี และ Weber กล่าวว่าแคดดี้ที่ทำงานในสนามกอล์ฟบอกเธอว่าเสียสามหรือสี่ลูกต่อรอบ แม้แต่การประมาณการแบบอนุรักษ์นิยมก็ยังบอกเป็นนัยว่าพวกมันนับสิบหรือหลายแสนตัวไปถึงมหาสมุทร
ในหนังสือSandy Parr at the 19th Hole ในปี 2012 ผู้เขียน Mohamed Noorani รายงานว่าลูกกอล์ฟหนึ่งพันล้านลูก หรือเกือบ 46 ล้านกิโลกรัม ส่วนใหญ่เป็นพลาสติก หายไปทุกปี วัสดุนี้บางส่วนถูกกู้คืน ความจริงแล้วอุตสาหกรรมกระท่อมมีพื้นฐานมาจากการรวบรวมและขายลูกกอล์ฟที่หายไป Todd Baker นักกอล์ฟในรัฐอินเดียนา ผู้ผลิตลูกกอล์ฟ Eco ที่ทำด้วยไม้ซึ่งลอยอยู่ในน้ำและย่อยสลายได้ทางชีวภาพ กล่าวว่า นักสะสมของผู้ประกอบการเก็บลูกกอล์ฟนับล้านลูกจากสระน้ำ ทะเลสาบ และแม่น้ำในแต่ละปี แล้วขายให้กับผู้ขาย
“แต่ลูกกอล์ฟที่ตกลงไปในมหาสมุทรค่อนข้างจะเน่าเสีย” เขากล่าว
พวกเขาไม่เพียงแค่นั่งเฉย ๆ บนพื้นทะเลเช่นกัน ตามที่ Weber บันทึกไว้ พวกมันสึกกร่อน ลูกกอล์ฟมาตรฐานมีน้ำหนักประมาณ 46 กรัม แต่ลูกกอล์ฟที่เธอเก็บมากลับสูญเสียมวลไปมากถึงหนึ่งในสาม นั่นหมายความว่าทุกๆ 1,000 ลูกกอล์ฟที่จมอยู่ใต้น้ำ ไมโครพลาสติกหลายกิโลกรัมจะถูกทิ้งลงสู่มหาสมุทร เศษซากดังกล่าวอาจเข้าสู่ห่วงโซ่อาหารผ่านสิ่งมีชีวิต เช่น โคพีพอด และปลากะตัก พลาสติกมีแนวโน้มที่จะเกาะติดกับสารปนเปื้อนต่างๆ ที่อาจมีอยู่ในน้ำ รวมถึงสาร PCBs และการวิจัยพบว่าอนุภาคเหล่านี้สามารถสะสมทางชีวภาพในสิ่งมีชีวิตในน้ำ ขัดขวางพฤติกรรมและการทำงานของเซลล์
Chelsea Rochman นักวิทยาศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยโตรอนโตศึกษาไมโครพลาสติก ซึ่งเป็นหนึ่งในรูปแบบของมลพิษที่เกี่ยวข้องมากที่สุดในโลกแต่มีความเข้าใจน้อยที่สุด “มันแพร่หลายไปแล้ว” เธอกล่าว “เราพบไมโครพลาสติกแทบทุกที่ที่เราเก็บตัวอย่าง มันส่งผลกระทบต่อสัตว์ป่าและมันอยู่ในอาหารทะเลของเรา”
แม้ว่า Rochman จะเป็นผู้นำในสาขาการวิจัยของเธอ แต่เธอไม่เคยศึกษาความเป็นพิษของลูกกอล์ฟ และไม่เคยพบลูกกอล์ฟในการสำรวจถังขยะด้วยอวนลาก เธอคาดเดา เพราะเธอไม่ได้สำรวจพื้นที่ใกล้สนามกอล์ฟ
Rochman ตั้งข้อสังเกตว่าไมโครพลาสติกจำนวนมากย่อยสลายจนไม่สามารถตรวจสอบย้อนกลับไปยังแหล่งที่มาได้ “ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญมากที่ผู้คนจะมุ่งเน้นไปที่เนื้อหาที่ใหญ่กว่า เพราะนั่นอาจส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงนโยบายได้” เธออธิบาย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลูกกอล์ฟตกลงในอ่าวคาร์เมลได้อย่างไร “พวกมันแตกต่างจากมลภาวะพลาสติกประเภทอื่นๆ ด้วยวิธีนี้—คุณมีแหล่งที่มาที่ชัดเจนมาก” Savoca กล่าว
อย่างไรก็ตาม การแจ้งการเปลี่ยนแปลงนโยบายต้องใช้เวลาและความพยายาม เมื่อ Richard Steiner ศาสตราจารย์ด้านการอนุรักษ์ทางทะเลที่เกษียณแล้วที่มหาวิทยาลัย Alaska เรียกร้องในปี 2559 ให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบรีสอร์ทแห่งหนึ่งใน Fairbanks รัฐ Alaska ที่ท้าให้ผู้เข้าพักตีลูกกอล์ฟข้ามแม่น้ำ Chena กรมอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของ Alaska ใช้เวลาเพียงเล็กน้อย การกระทำที่มีความหมาย Steiner กล่าวว่าการปฏิบัติดังกล่าวซึ่งส่งเสริมโดย Pike’s Waterfront Lodge เป็นเวลาหลายปีได้สร้างกระแสลูกกอล์ฟไหลลงสู่ทะเลแบริ่งซึ่งอาจเป็นภัยคุกคามต่อสิ่งมีชีวิตในทะเล ในขณะที่มีการปิดสนามไดร์ฟชั่วคราวในปี 2559 ในจดหมายถึง Steiner เมื่อเดือนกันยายน 2560 มิเชล เฮล ผู้อำนวยการแผนกน้ำของกรมอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมกล่าวว่า “ความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อมที่จำกัดซึ่งเกิดจากลูกกอล์ฟ” ที่ไหลลงสู่ทางน้ำไม่สมควรได้รับการบังคับใช้กฎหมาย Steiner ยังแจ้งให้สำนักงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อมของสหรัฐทราบถึงเรื่องนี้ แต่หน่วยงานได้กล่าวว่าไม่ได้ดำเนินการสอบสวน Jay Ramras เจ้าของรีสอร์ทไม่ตอบสนองต่อคำขอสัมภาษณ์
